조지아에서 온 제가 그날, 동학을 만났습니다

დღე, როდესაც მე პირადად დონგჰაკს შევხვდი

베비아 고가

ბებია გოგა

  안녕하세요. 저는 동유럽에 위치한 조지아에서 온 유학생, 고가라고 합니다. 한국에 온 지 1년 되었습니다.

გამარჯობა. მე ვარ გოგა სტუდენტი საქართველოდან, პატარა ქვეყნიდან, რომელიც  მდებარეობს აღმოსავლეთ ევროპაში. უკვე ერთი წელია, რაც ვცხოვრობ სამხრეთ კორეაში.

  조지아와 한국은 서로 다른 대륙에 있지만, 닮은 아픔을 가지고 있다고 생각합니다. 두 나라 모두 식민 지배의 고통스러운 과거를 겪었고, 독립을 향한 열망으로 치열하게 싸워 왔습니다. 

საქართველო და სამხრეთ კორეა, მიუხედავად იმისა, რომ გეოგრაფიულად შორს არიან ერთმანეთისგან, მე ნათლად ვხედავ მსგავსებას მათ ისტორიაში.ერთ-ერთი ყველაზე თვალსაჩინო მსგავსებაა ის, რომ ორივე ერმა გამოიარა უმძიმესი ისტორიული წარსული და თავისუფლების მოსაპოვებლად გაიარა გრძელი და რთული გზა.

  제가 한국에 와서 가장 깊이 감동한 문장은 김구 선생님의 말씀입니다. "오늘은 우리 전 민족이 세계 무대로 발을 들여놓는 그런 시기를 맞았습니다."

  이 말씀은 조지아 초대 대통령이 독립을 선포하며 했던 말과 감정을 떠올리게 합니다. 저는 그때 태어나지 않았지만, 그 장면을 영상으로 볼 때마다 깊은 감동과 전율을 느낍니다. 그래서 저는 대한민국과 조지아의 역사가 결코 멀지 않다고 생각합니다.  

მინდა გავიხსენო კორეის ეროვნული მოღვაწის, კიმ გუს სიტყვები: „დღეს ჩვენი ერი მსოფლიო არენაზე შედის.“ამ სიტყვებმა ჩემზე ძლიერი შთაბეჭდილება მოახდინა.პირადად მე, მაშინვე გამახსენდა საქართველოს პირველი პრეზიდენტის მიერ დამოუკიდებლობის გამოცხადების ისტორიული კადრები — სავსე თავისუფლებისადმი წყურვილით და სიამაყით. ამიტომაც მჯერა, რომ კორეისა და საქართველოს ისტორიები შორს არ არის ერთმანეთისგან. მეტიც, ამ ორ ერს ბევრად მეტი აქვთ საერთო, ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანს.

  제가 한국 역사에 관심을 갖게 된 건 2020년, 코로나19로 전 세계가 멈춰 있던 시기였습니다. 우연히 을미사변을 그린 그림을 보게 되었고, 그날 이후 한국의 역사에 빠져들었습니다. 많은 시간을 독학으로 한국어를 공부하며, 한국의 역사와 문화, 전통, 한국의 '한'과 '정'을 이해하고 싶었습니다. 그래서 거의 지난 5년 동안 하루도 빠짐없이 한국어를 공부해 왔습니다.  

 სამხრეთ კორეასთან ჩემი კავშირი 2020 წელს დაიწყო, როდესაც COVID-19-ის პანდემიამ მსოფლიო გააჩერა. ერთ ჩვეულებრივ დღეს სოციალური მედიაში შემთხვევით ვნახე სურათი, რომელიც ასახავდა კორეის დედოფლის ტრაგიკულ ამბავს. იმ დღიდან დავინტერესდი კორეის ისტორიით და ენით. დავიწყე  კორეული ენის სწავლა და  მასთან ერთად  კულტურის, ტრადიციების და კორეელი ხალხის ცხოვრების სტილის გაცნობაც. 

  수많은 대한민국 문화유산을 직접 걸으며 만나왔지만, 그중에서도 제 마음에 가장 깊이 남은 곳, 그리고 '한국 민주주의의 시작'을 온몸으로 느낄 수 있었던 공간은 바로 동학농민혁명기념관이었습니다. 

სამხრეთ კორეაში ცხოვრების განმავლობაში უამრავ კორეულ კულტურულ მემკვიდრეობას ვეწვიე და ვნახე ძალიან ბევრი რამ, მაგრამ მათ შორის ერთერთი ყველაზე ემოციური და დასამახსოვრებელი იყო დონგჰაკის გლეხთა აჯანყების მემორიალური მუზეუმი (동학농민혁명기념관). 

  기념관에 들어서는 순간부터 저는 민중의 목소리와 그 외침을 마주했던 것 같습니다. 유럽에서는 대부분의 사람들이 자유로운 삶을 살아가고 있습니다. 그렇기에 자유의 특별함이 얼마나 중요한지 더욱 잘 알고 있습니다. 저는 동학농민혁명기념관에서 자유에 대한 뜨거운 열망을 느껴봤습니다. 하나하나의 유물 앞에서 걸음을 멈추고 많은 생각을 했습니다. 무겁고 아픈 역사였지만, 동시에 희망이 깃든 울림이기도 했습니다. 

  기념관은 옛날의 모습을 생생하게 보여주고 느끼게 해주는 구성으로 되어 있어서 좋았습니다. 기념관 안으로 들어서는 순간, 마치 130년 전 그날로 돌아가는 듯한 느낌을 받았고 벽면 가득히 새겨진 백성들의 외침, 조심스럽게 전시된 유물 하나하나에서 그들의 분노와 눈물이 고스란히 느껴졌습니다. 

  그리고 기념관 한쪽 벽에서 "서면 백산, 앉으면 죽산"이라는 글귀와 마주하자, 그 무엇보다 무겁고 슬펐습니다. 백성들이 왜 일어섰는지를 가장 절박하게 보여주는 한마디, 그리고 지금의 저에게도 깊은 질문을 던지는 외침이었습니다. 살기 위해 모였고, 침묵은 곧 죽음을 의미했던 시대였습니다. 그 현실 앞에서 저는 잠시 말을 잃었던 것 같습니다. 또한 인상 깊었던 구절은 "사람이 하늘이다"입니다. 그 말은 지금도 우리에게 꼭 필요한 가치라고 생각했습니다. 누군가를 위계 아래 두지 않고, 모두가 존엄한 존재라는 뜻이라고 생각합니다.

მუზეუმში შესვლისთანავე დამეუფლა განცდა, თითქოს აქ კვლავ ცოცხლობს იმ დროის ხალხის ხმა. კედლებზე ამოტვიფრული სიტყვები, საგამოფენო ნივთები — თითოეული დეტალი ქმნიდა იმ ეპოქის სულს და გადმოსცემდა თავისუფლების სურვილს.განსაკუთრებით დამამახსოვრდა კედელზე დაწერილი ფრაზა:„თუ ადგები – იცოცხლებ, თუ დაჯდები – მოკვდები.“"서면 백산, 앉으면 죽산”მივხვდი , რომ ეს სიტყვები შიშთან ერთად იმედსაც იძლეოდა რადგან იმ დროს მხოლოდ ერთიანობა იყო გადარჩენის გზა.

기념관에서 전시 해설을 듣고 있는 베비아 고가(가운데)

  전봉준 장군의 동상 앞에 섰을 때, 저도 모르게 고개가 숙여졌습니다. 그 눈빛은 아무 말도 하지 않았지만, 누구보다 강한 외침이 느껴졌습니다. 칼을 든 장군이 아닌, 백성들과 함께 죽창을 들고 앞장섰던 지도자라는 그 사실이 저를 깊이 감동시켰습니다.

  그 순간 저는 손을 들어 조용히 외쳤습니다. "앞으로 직진하라." 멈추지 말고, 두려워하지 말고, 지금 내가 서 있는 자리에서부터 나아가야 한다는 다짐이었습니다. 기념관을 모두 둘러본 뒤 기념관 밖으로 나섰을 때, 좀 다른 생각이 들었고 마음속으로 다짐을 했습니다. 

“이 외침을 기억하는 사람이 되겠다. 이 땅에서 들린 목소리를, 우리 고향에도 전하겠다.”

მუზეუმის დათვალიერების შემდეგ ღრმად დავფიქრდი.მომეცა განსაკუთრებული შანსი, რომ შორეული ერის მემკვიდრეობა საკუთარი თვალით მენახა. დავინახე ტკივილი, რომელიც ძალიან წააგავდა ჩემს სამშობლოში განცდილს. ამ მომენტში ბუნებრივად მომინდა, რომ გავხდე ხიდი ამ ისტორიებს შორის — ვიყო ადამიანი, ვინც ამ ხმებს კორეის საზღვრებს გარეთაც გააგონებს.მუზეუმიდან გამოსვლისას საკუთარ თავს ვუთხარი:„მე ამ ყველაფერს — თითოეულ ხმას, თითოეულ ტკივილს — ვაჩვენებ ჩემს ქვეყანას.“რათა გაიგონ, რამდენად მძიმე გზა გაიარა კორეამ თავისუფლებისთვის — და დღევანდელ დღემდე მოსასვლელად.